De erfenis

Toen ik op 1 januari in het midden van de nacht door een norse taxichauffeur, met vijftig kilo bagage, op een New Yorkse stoep werd gedropt, had ik er geen idee van dat ik op het punt stond een kleine schat te erven. Ik sleurde mijn ballast door een aftands inkomhalletje dat hier de “nachtingang” heet en ontmoette Alfred, de nachtwaker. Met hem ging ik voor het eerst doorheen het telkens weerkerende en moeizame proces van mijn naam zeggen, hem twee keer spellen, hem nog eens uitspreken en dan ten einde raad maar zelf in de computer kijken, onder de A, de I én de L.

Bleek dat ik wel degelijk werd verwacht – weliswaar eerder rond acht uur dan rond middernacht, maar kom, een vliegtuig heeft al eens een uurtje vertraging, af en toe denkt het grondpersoneel er pas na anderhalf uur aan de laadruimte van een vliegtuig open te doen en heel regelmatig weet de taxichauffeur de weg nog minder goed dan de passagier die voor het eerst voet op Amerikaanse bodem zet. (Ies dies where you liev? Yes sir! But dies ies Harlem, lady! Well actually not really sir, Harlem is the next block, sir. Really? Really sir, this is where I will live, the neighbourhood's called Morningside Heights, Harlem starts on the other side of 125th Street. Oh, I dought Monningsaaid Hits is an otel!)

Er was een kamer voor me gereserveerd in een vierpersoonsappartement. Een sleutel was er echter niet. Alfred wilde de deur wel voor me opendoen, maar ik zou het appartement pas kunnen verlaten zodra de receptie op dinsdagmiddag weer aan het werk ging en me van een eigen sleutel kon voorzien. Zo kwam het dat ik dinsdagochtend, veel te vroeg wakker natuurlijk, op verkenning ging in het enige stukje New York dat ik die ochtend ter beschikking had: de keuken, woonkamer en bergruimten van het appartement dat ik zou gaan delen met drie, voorlopig afwezige, personen.

Het heeft iets voyeuristisch, zo'n ontdekkingstocht. Het leert je veel over de mensen die er wonen. Wat ze eten, bijvoorbeeld (noedels, dumplings, eetstokjes en groene thee: minstens één Chinese dus; Cheerios, peanut butter, plastic bestek en cola: zeker ook een Amerikaanse). En hoe vaak en grondig ze poetsen (niet - en vooral niet de Iraaks-Canadese medebewoonster die ons viertal compleet maakt, zo bleek achteraf).

Maar meer leert het je nog over de mensen die er ooit gewoond hebben. In een residentie als International House, waar iedereen komt en weer gaat met een bagagelimiet van vijftig kilo, wordt behoorlijk wat achtergelaten. Mijn eerste daad in New York was het onderzoeken en opeisen van de erfenis die zij in twee enorme bergkasten hadden achtergelaten.

Zoals elke erfenis, bevatte die heel wat waardeloos spul: kapotte lampen, smerige badmatten, een compleet verouderde computer, een kapotte swiffer, wat plastic bloemen en andere lelijke versierselen, vier kartonnen dozen, een miljoen lege plastic zakken, een glossy van drie jaar oud, een bibliotheekreglement, gebruikte telefoonkaarten, een onderzoeksvoorstel (aha, ooit woonde hier een psycholoog), collegenota's en een paar dikke cursussen die je na de examens toch nooit meer inkijkt (een geneeskundestudent!)

Maar al snel kreeg ik door dat ik een schat ontdekt had. Ik recupereerde: enveloppen, schrijfpapier, een mahjongspel, een strijkijzer, een mandje, borden, bestek en bekers, wasmiddel, bleekmiddel, een betaalkaart voor de wasserette ter waarde van drie dollar (toch weer de prijs van een starbucks-capuccino uitgespaard), bodymilk, schoenpoets, vloeibare zeep, douchegel (1 flacon), shampoo (6 flacons) en conditioner (3 flacons) (gewassen haar is blijkbaar belangrijker dan fris ruiken! en neen, dat had ik zelf allemaal niet bij: vloeistofrestricties, weet je wel) , een verlengkabel, schoenveters, een doosje spijkers, 10 lege diskettes, een nog werkende Ikea-lamp (dezelfde als thuis, hoera!), kapstokken, een kunstagenda (handig om de muren mee te versieren), een groen salontafeltje, 2 klaptafels (je weet maar nooit of ik ooit eens een dineetje wil houden voor, zeg, twaalf gasten), twee paraplu's, kaarsen, kastpapier, een dossierrekje, een fotokadertje, een wekker, een nietjesmachine, vijf vuile placemats, een fietshelm (jaja, er zijn mensen in New York die fietsen), een reisgids, een restaurantgids en een clubgids over NY, een kaart van het metrosyteem (in elk geval het nuttigste erfstuk, zo blijkt) en een paar romans (zoals jullie weten ook handig op de metro).

En in de categorie merkwaardige vondsten die ik jullie niet wilde onthouden: een nog volledig werkend Yamaha-keyboard (waarmee ik een medebewoonster tot eeuwige vriendin heb gemaakt), Halloween-makeup (als in: ketchup is niet goed genoeg), het lelijkste paar schoenen ter wereld (in mijn maat nota bene), een zak met daarin honderden vakantiefoto's van een Indisch meisje (wie reist er nu de wereld rond, verzamelt daarvan tonnen bewijsmateriaal, om dat vervolgens in een bergkast achter te laten?), een nooit gebruikt tarotspel (wie koopt er zoiets en beslist daarna dat 'ie zijn toekomst toch niet wil kennen?). De klap op de vuurpijl: een stukje van de Berlijnse muur.

Een stukje verdwenen muur, verpakt in een plastic doosje met daarop “checkpoint Charlie” terugvinden in een anoniem, uitgewoond appartement pal op de grens, op de onzichtbare muur, tussen blank en zwart Manhattan. Je moet er de ironie van kunnen inzien.