ga nooit af op de eerste indruk
columbia university & morningside heights verschillen in veel opzichten niet heel erg van leuven. net als in leuven draait alles hier rond de universiteit. alle bezigheden zijn gestructureerd volgens de cycli van het academiejaar. toen ik hier aankwam was de sfeer net zoals in leuven toen ik daar vertrok. stil. het zondaggevoel, het juligevoel, het kerstvakantiegevoel. dat gevoel dat degene rond wie alles draait er niet is. de bakker is met jaarlijks verlof, de helft van de restaurants zijn gesloten, en de gangen en bibliotheken zijn leeg, op een verdwaalde onderzoeker met prangende deadlines na.
en net als in leuven heb je hier wel cafés, bars en goedkope, lekkere restaurants bij de vleet, maar moet je voor de cultuur elders wezen. (eigenlijk doet leuven het, met het stuk, op dat vlak zelfs beter.) elders, dat is hier "downtown", een dik halfuur reizen met de metro - ongeveer even lang als de treinrit naar brussel. die metro is natuurlijk wel handiger, en goedkoper en er is downtown oneindig veel meer keuze dan thuis, natuurlijk. maar mijn eerste indruk was: tja, dit ken ik.
mijn eerste les bracht daar weinig verandering in. ik had natuurlijk de pech dat het ging om een gastprofessor, uit latijns-amerika. maar het was een klein seminariegroepje, dus ik verwachtte er veel van. blijkt dat de man lesgeeft zoals hij dat thuis doet. ex cathedra. cursus hardop aflezen. en zijn gebrekkig engels helpt natuurlijk niet. zelden zoveel moeite gehad om niet ostentatief te geeuwen.
dan maar naar de rechtenbib, waar blijkt dat de secties mensenrechten en filosofie bijzonder beperkt zijn. de leuvense rechten- en filosofiebibliotheek behoren tot de beste in europa, beweren ze zelf toch altijd, maar hier had ik meer verwacht.
en dus was mijn eerste indruk van de universiteit een teleurgesteld "ben ik hiervoor nu helemaal naar de andere kant van de oceaan gevlogen?"
twee dagen later zag dat plaatje er helemaal anders uit. een ander seminarie, deze keer over constitutional rights & human rights en zoals het een goede law school betaamt, doceren de meest excentrieke professoren de koningin van alle vakken: "constitutional law". zo ook hier. de negenentachtigjarige louis henkin, een celebrity in het vak, gaat door tot hij erbij neervalt en "doceert" nog steeds. hij is niet altijd meer even helder, dus dat moet noodgedwongen samen met iemand anders, catherine powell in dit geval.
onze beroemdheid wordt door zijn collega het lokaal binnen geholpen (de wandelstok alleen volstaat niet), de studenten kunnen hun staande ovatie nog net inhouden en in het lokaal hangt duidelijk een sfeer van "hier zit een belangrijk iemand". professor powell doet haar uiterste best om haar les te geven, de studenten zich te laten voorstellen, ze op een vriendelijke manier bij het gebeuren te betrekken en ze actief te laten zijn. zelden iemand gezien die tegelijk pittig en toch zo aangenaam lesgeeft. ze intimideert haar studenten allerminst.
henkin zegt een groot deel van de tijd helemaal niets. in het begin lijkt het erop dat zijn rol er simpelweg in bestaat een grote hoeveelheid ambitieuze studenten naar het seminarie te lokken. maar stiekem heeft hij zijn wandelstok in de aanslag: terwijl het erop lijkt dat hij aan het indommelen is, houdt hij het handvat stevig vastgeklemd, de stok nu nog nonchalant op de tafel rustend alsof er niks aan de hand is. maar dat kan elk moment veranderen. af en toe schiet hij wakker en begint hij vragen af te vuren. wie zijn jullie? wat doen jullie hier? wat komen jullie hier nu eigenlijk doen? wat willen jullie? praten over rechten, wat zijn rechten? wat is een recht? what's a right? you!
de wandelstok wijst in mijn richting...
wat is een recht? tja, daar heb ik nu een heel hoofdstuk over geschreven, maar om dat zo gelijk in een mooie engelse zin te verpakken terwijl 20 paar ogen - en een dreigende wandelstok - op mij gericht zijn... are we talking about moral rights or legal rights, professor? een vraag beantwoorden met een vraag, het boomerangeffect. het leek me een goed idee. maar neen. what's the difference? poging tot antwoord. why is that difference important? lange poging tot antwoord. what are courts? poging tot antwoord. what are judges? poging tot antwoord - onderbroken door professor powell die eindelijk, na tien minuten, vindt dat het tijd wordt om mij wat adempauze te geven met de woorden "oh, but you don't have to explain your whole thesis here, why don't we go on with what we were doing, professor henkin?"
en ik blijf achter met de vraag of het een goed teken is dat ze dit schouwspel tien minuten lang heeft laten doorgaan of een slecht teken dat ze het uiteindelijk toch onderbroken heeft. de dreiging van henkin blijft in elk geval hangen. een andere visiting scholar herformuleert spontaan mijn uitleg in beter engels - beter in de aanval dan in de verdediging zal die gedacht hebben - en het werkt: henkin reageert niet. een andere filosoof krijgt dezelfde vraag en antwoordt simpelweg met de definitie die henkin vijf minuten eerder - 'out of the blue', in het midden van de uitleg van een bolivaanse student - gedeclameerd heeft.waarop henkin heel tevreden: inderdaad, ik snap niet waarom iedereen dat zo'n moeilijke vraag vindt. het laatste meisje dat zich voorstelt, julia uit brazilië, krijgt ook een wandelstok in haar neus geprikt. letterlijk, ze zit op slechts anderhalve meter van de man. julia zegt dat ze het met mij eens is. ik slaak een zucht van verlichting: zie je wel, ik ben zo stom nog niet. powell zucht vermoeid, weer eentje die ze over tien minuten moet redden, denkt ze waarschijnlijk.
mis gedacht, want ondertussen is professor henkin weer in slaap gevallen.
dit is dus andere koek. iets wat ik in leuven nog nooit heb meegemaakt en hierna in new york hopelijk ook niet meer. vanaf nu ben ik altijd en overal bereid op een kruisverhoor. of om het met monty python te zeggen "always expect the spanish inquisition."
wanneer aan het eind van de les een 'reader' wordt uitgedeeld, blijkt dat het inderdaad heel andere kost zal worden. het gaat om een cursus van anderhalve centimeter dik. dubbelzijdig bedrukt. deel 1 staat erop. stof genoeg tot aan de "spring break" eind maart, denk ik.
weer mis gedacht. het is deel 1 als in les 1. en voor de week erna: weer een halve centimeter. dat lege boekenrek op mijn kamer zal gauw genoeg gevuld zijn...
... hoewel niet zo gevuld als de butler library, de bibliotheek waar ik eigenlijk had moeten zijn - zo bleek later die donderdag. "tja, ik zal het haar maar vergeven, het kind is amper een week hier", moet de directeur van het centrum voor mensenrechten gedacht hebben toen ik tijdens de lunch zei dat ik een beetje teleurgesteld was over de bib. are you talking about the big one, the building with the colonnades? or about the small one on the fifth floor of the law building? het laatste. tja.
aan het einde van dat lunchuurtje - waarin hij een ellenlange lijst namen neerschreef van belangrijke mensen met wie hij me in contact wil brengen, en mij minstens drie keer op het hart drukte alle kansen aan te grijpen, geen tijd te verliezen, me overal te laten zien, me aan iedereen voor te stellen en mijn academische identiteit aan te scherpen - kregen we elk een "fortune cookie". "enjoy", zei hij terwijl hij de rekening betaalde, "and discover your future at columbia...".
ik las: "your ingenuity and imagination will get results"
that's the american spirit!
en net als in leuven heb je hier wel cafés, bars en goedkope, lekkere restaurants bij de vleet, maar moet je voor de cultuur elders wezen. (eigenlijk doet leuven het, met het stuk, op dat vlak zelfs beter.) elders, dat is hier "downtown", een dik halfuur reizen met de metro - ongeveer even lang als de treinrit naar brussel. die metro is natuurlijk wel handiger, en goedkoper en er is downtown oneindig veel meer keuze dan thuis, natuurlijk. maar mijn eerste indruk was: tja, dit ken ik.
mijn eerste les bracht daar weinig verandering in. ik had natuurlijk de pech dat het ging om een gastprofessor, uit latijns-amerika. maar het was een klein seminariegroepje, dus ik verwachtte er veel van. blijkt dat de man lesgeeft zoals hij dat thuis doet. ex cathedra. cursus hardop aflezen. en zijn gebrekkig engels helpt natuurlijk niet. zelden zoveel moeite gehad om niet ostentatief te geeuwen.
dan maar naar de rechtenbib, waar blijkt dat de secties mensenrechten en filosofie bijzonder beperkt zijn. de leuvense rechten- en filosofiebibliotheek behoren tot de beste in europa, beweren ze zelf toch altijd, maar hier had ik meer verwacht.
en dus was mijn eerste indruk van de universiteit een teleurgesteld "ben ik hiervoor nu helemaal naar de andere kant van de oceaan gevlogen?"
twee dagen later zag dat plaatje er helemaal anders uit. een ander seminarie, deze keer over constitutional rights & human rights en zoals het een goede law school betaamt, doceren de meest excentrieke professoren de koningin van alle vakken: "constitutional law". zo ook hier. de negenentachtigjarige louis henkin, een celebrity in het vak, gaat door tot hij erbij neervalt en "doceert" nog steeds. hij is niet altijd meer even helder, dus dat moet noodgedwongen samen met iemand anders, catherine powell in dit geval.
onze beroemdheid wordt door zijn collega het lokaal binnen geholpen (de wandelstok alleen volstaat niet), de studenten kunnen hun staande ovatie nog net inhouden en in het lokaal hangt duidelijk een sfeer van "hier zit een belangrijk iemand". professor powell doet haar uiterste best om haar les te geven, de studenten zich te laten voorstellen, ze op een vriendelijke manier bij het gebeuren te betrekken en ze actief te laten zijn. zelden iemand gezien die tegelijk pittig en toch zo aangenaam lesgeeft. ze intimideert haar studenten allerminst.
henkin zegt een groot deel van de tijd helemaal niets. in het begin lijkt het erop dat zijn rol er simpelweg in bestaat een grote hoeveelheid ambitieuze studenten naar het seminarie te lokken. maar stiekem heeft hij zijn wandelstok in de aanslag: terwijl het erop lijkt dat hij aan het indommelen is, houdt hij het handvat stevig vastgeklemd, de stok nu nog nonchalant op de tafel rustend alsof er niks aan de hand is. maar dat kan elk moment veranderen. af en toe schiet hij wakker en begint hij vragen af te vuren. wie zijn jullie? wat doen jullie hier? wat komen jullie hier nu eigenlijk doen? wat willen jullie? praten over rechten, wat zijn rechten? wat is een recht? what's a right? you!
de wandelstok wijst in mijn richting...
wat is een recht? tja, daar heb ik nu een heel hoofdstuk over geschreven, maar om dat zo gelijk in een mooie engelse zin te verpakken terwijl 20 paar ogen - en een dreigende wandelstok - op mij gericht zijn... are we talking about moral rights or legal rights, professor? een vraag beantwoorden met een vraag, het boomerangeffect. het leek me een goed idee. maar neen. what's the difference? poging tot antwoord. why is that difference important? lange poging tot antwoord. what are courts? poging tot antwoord. what are judges? poging tot antwoord - onderbroken door professor powell die eindelijk, na tien minuten, vindt dat het tijd wordt om mij wat adempauze te geven met de woorden "oh, but you don't have to explain your whole thesis here, why don't we go on with what we were doing, professor henkin?"
en ik blijf achter met de vraag of het een goed teken is dat ze dit schouwspel tien minuten lang heeft laten doorgaan of een slecht teken dat ze het uiteindelijk toch onderbroken heeft. de dreiging van henkin blijft in elk geval hangen. een andere visiting scholar herformuleert spontaan mijn uitleg in beter engels - beter in de aanval dan in de verdediging zal die gedacht hebben - en het werkt: henkin reageert niet. een andere filosoof krijgt dezelfde vraag en antwoordt simpelweg met de definitie die henkin vijf minuten eerder - 'out of the blue', in het midden van de uitleg van een bolivaanse student - gedeclameerd heeft.waarop henkin heel tevreden: inderdaad, ik snap niet waarom iedereen dat zo'n moeilijke vraag vindt. het laatste meisje dat zich voorstelt, julia uit brazilië, krijgt ook een wandelstok in haar neus geprikt. letterlijk, ze zit op slechts anderhalve meter van de man. julia zegt dat ze het met mij eens is. ik slaak een zucht van verlichting: zie je wel, ik ben zo stom nog niet. powell zucht vermoeid, weer eentje die ze over tien minuten moet redden, denkt ze waarschijnlijk.
mis gedacht, want ondertussen is professor henkin weer in slaap gevallen.
dit is dus andere koek. iets wat ik in leuven nog nooit heb meegemaakt en hierna in new york hopelijk ook niet meer. vanaf nu ben ik altijd en overal bereid op een kruisverhoor. of om het met monty python te zeggen "always expect the spanish inquisition."
wanneer aan het eind van de les een 'reader' wordt uitgedeeld, blijkt dat het inderdaad heel andere kost zal worden. het gaat om een cursus van anderhalve centimeter dik. dubbelzijdig bedrukt. deel 1 staat erop. stof genoeg tot aan de "spring break" eind maart, denk ik.
weer mis gedacht. het is deel 1 als in les 1. en voor de week erna: weer een halve centimeter. dat lege boekenrek op mijn kamer zal gauw genoeg gevuld zijn...
... hoewel niet zo gevuld als de butler library, de bibliotheek waar ik eigenlijk had moeten zijn - zo bleek later die donderdag. "tja, ik zal het haar maar vergeven, het kind is amper een week hier", moet de directeur van het centrum voor mensenrechten gedacht hebben toen ik tijdens de lunch zei dat ik een beetje teleurgesteld was over de bib. are you talking about the big one, the building with the colonnades? or about the small one on the fifth floor of the law building? het laatste. tja.
aan het einde van dat lunchuurtje - waarin hij een ellenlange lijst namen neerschreef van belangrijke mensen met wie hij me in contact wil brengen, en mij minstens drie keer op het hart drukte alle kansen aan te grijpen, geen tijd te verliezen, me overal te laten zien, me aan iedereen voor te stellen en mijn academische identiteit aan te scherpen - kregen we elk een "fortune cookie". "enjoy", zei hij terwijl hij de rekening betaalde, "and discover your future at columbia...".
ik las: "your ingenuity and imagination will get results"
that's the american spirit!
posted by aagje at 12:48 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home