26 weken New York...

... waarvan er al twee, als was het niets, voorbij vlogen
elke dag zoveel nieuwe mensen, nieuwe indrukken, nieuwe gewoontes
hoeveel ben ik er al vergeten? en welke zijn het vermelden waard?
wat zeker is: ik heb me nog niet verveeld & ik voel me al helemaal thuis.

je een avond vervelen is in new york onmogelijk, maar niet elke avond is even leuk natuurlijk – een top drie:

duurste uitje: een broadway musical (rent) + een cosmopolitan & nachos in het hard rock café (87 dollar+metro). rent was fantastisch, als je in new york één musical wil zien dan moet het die zijn. de cosmo daarentegen viel niet bij iedereen in de smaak.

goedkoopste uitje: een kamerconcert (de strijkkwartetten van beethoven) op een omgebouwd vrachtschip in brooklyn, met uitzicht op manhattan 'by night' + koffie/thee/warme choco met een koekje (4 dollar+metro, het ticket kregen we immers gratis via onze beursinstantie)

indrukwekkendste uitje: sleeping beauty, een ballet van tschaikovsky met meer dan 200 rollen en nog veel meer kostuums, door het new york city ballet – even was ik weer dat meisje van zes dat voor het eerst, in de antwerpse schouwburg, naar een ballet ging kijken.

en thuis voel je je hier al snel. “one belongs to new york instantly. one belongs to it as much in five minutes as in five years” - over de waarheid van deze uitspraak van Thomas Wolfe in twee delen:

deel 1: de echte new yorker bestaat niet

tussen de vele, vele mensen die ik de afgelopen weken heb leren kennen hier, zat er, voor zo ver ik heb kunnen achterhalen, slechts één “echte” new yorker. als in “geboren en getogen in de staat new york, op minder dan een uur reizen van downtown manhattan”. dit is een overvolle stad waarin de mensen komen - om te studeren, te werken, plezier te maken of in de hoop hier een beter leven op te bouwen - en gaan - zodra ze kinderen hebben, de drukte beu zijn, geen geld meer hebben of genoeg geld hebben om een huis in de suburbs te kopen.

met die ene new yorker na twee weken, heb ik beter gedaan dan drie vlamingen die hier al een half jaar wonen.

de gemiddelde vlaming spreek beter engels dan de taxichauffeur, dan de eigenaar van het supermarktje om de hoek, die van de krantenwinkel en die van de liquor store, dan de receptionist van het gebouw waarin ik woon en dan de man in de ticket booth van de metro. nochtans zijn die hier meer thuis dan ik.

nu ik er bij nadenk, de gemiddelde vlaming spreekt beter engels dan sommige (gast?)proffen hier

in feite vraag ik me af of ik niet beter wat meer spaans geleerd had.

de echte midwest-amerikaan, daarentegen, bestaat wel: je spot hem van mijlenver op de metro, met zijn vrouw en twee kinderen, allevier met overgewicht, baseballcaps en witte sneakers. kijkt onveranderlijk compleet verwilderd om zich heen. is het immers niet gewend tot een minderheid van blanken te behoren, heeft nog nooit zoveel gekke mensen bij elkaar gezien en begrijpt geen snars van het metrosysteem. hoopt duidelijk zijn hotel nog terug te vinden.

om maar te zeggen: je kan gemakkelijk zien wie duidelijk geen new yorker is. maar de new yorker zelf, die kan je niet aanduiden, niet definiëren.


deel 2: als de echte new yorker bestaat, dan heb ik alvast heel wat gewoontes van hem overgenomen

eten in restaurants (koken kost teveel moeite – je moet te ver wandelen met je boodschappen en het is in verhouding duur)

lezen in de metro (altijd een pocket in de handtas, voeten ver genoeg uit elkaar en één hand aan de baar voor evenwicht, de andere vrij om je boek open te houden - en er vooral voor zorgen dat je geen bladzijde moet omslaan net wanneer de metro stopt )

eten met enkel een vork, tafelmanieren, wat zijn dat? (of nee wacht, dat doen die midwest-amerikanen ook) (of nee, toch niet, die eten macdonaldsfrieten met hun handen)

praten tegen wildvreemden. of eerder: zich bemoeien met de zaken van wildvreemden. commentaar geven op iemands hond (is he reluctant to go home with you?), ingegipste voet (ah, nasty, what happened, goodbye!) of de inhoud van haar handtas die verspreid ligt over straat (geez, good luck with that!). commentaar geven. niet helpen, tenzij uitdrukkelijk daarom verzocht.

klagen over de huurprijs en hem toch netjes betalen


in alle eerlijkheid: er zijn ook een paar new yorkse gewoontes waar maar ik niet overheen raak, waaronder, ironisch genoeg, die om “belgian waffles” te eten bij het ontbijt of de brunch...

en af en toe komt mr. heimwee op bezoek. dan weet ik dat het tijd is aan de computer te gaan zitten om, al naar gelang het uur, even te skypen of naar het vrt-nieuws te surfen. en daarna weer verder, in het new yorkse ritme van nooit genoeg uren in een dag...