Het ga je goed

Het ga je goed, zei je
Beslist, want je wist dat je me misschien nooit meer zou zien
Tot ziens, zei ik
Onzeker, en ik kwam op niets beters

En als ik het zeker had geweten?

Zou ik je vergeven voor de keer dat je me kwetste?
Zou ik je trots maken door te vertellen hoe het met me gaat?
Zou ik je vragen hoe ik iets moest aanpakken?
Zou ik je verzekeren dat je alles had gedaan?
Zou ik met je discussieren over het nieuws in de krant?
Zou ik met je lachen om een oud, straf verhaal?
Zou ik met je huilen om al het verlies?
Zou ik je bedanken voor de mooie mensen die je in mijn leven bracht?
Zou ik je omhelzen voor al die keren dat je mij in je armen sloot?
Of zou ik nog een keer zwijgend bij je komen zitten?

Misschien zou ik wel gewoon zeggen: het ga je goed Willy, papa

Tot ziens


(Willy, de vader van Kathya, Patrick en Bruno, en de man van Colette, overleed op vrijdag 25 mei. De begrafenis vond vanochtend, zoals hij dat wenste, in intieme kring plaats.)

Ten

Vijf miljoen tweehonderdachtenvijftigduizend achthonderdtachtig minuten.
Hoe meet je tien jaar in een mensenleven?

In daglicht,
In zonsondergangen,
In middernachten,
In koppen koffie,
In centimeters, kilometers, lachbuien of ruzies?

In waarheden die je geleerd hebt?
In keren dat je gehuild hebt?
In bruggen die je verbrand hebt?
In de manier waarop iemand stierf...

Waarom niet in liefde?

(naar Jonathan Larson)

welkom

doe je oogjes open en kijk naar de wereld. hij is helemaal van jou...
welkom xander
welkom berre

error (bis)

3 in antwerpen of new york, daar werd ik heel heel stil van
33 in virginia, daarvoor zou ik de longen uit mijn lijf willen schreeuwen

waarom geeft dit land om olie en wapens, maar niet om mensen?

error

mijn voet doet het niet. of toch niet zoals hij zou moeten. al een hele tijd niet.
in saint vincent’s kon men mij daar eergisteren eindelijk een verklaring voor geven: niet het zachte weefsel (zenuwen, spieren en pezen), maar de botten zijn het probleem. stressfractuur te wijten aan een voetafwijking. hoge wreef. hardware probleem. weinig aan te doen. volgende week krijg ik steunzolen.

mijn computer doet het niet meer. al een week of twee niet. daarom dat ik even stil was.
in het computerlab kon men mij enkel zeggen dat het zeker niet aan de software lag. geen virus. geen incompatibiliteiten. geen geheugentekort. foutje in het moederbord. hardware probleem. niet veel aan te doen. volgende week krijg ik mijn nieuwe Macbook.

zijn gezond verstand deed het even niet. ook dat was al een tijdje aan de gang. een 42-jarige paranoide ex-marinier wiens leven in de soep liep, stapte eergisteren in “the village” een pizzeria binnen en schoot de barman neer. meer dan zeventig kogels later werden de barman, twee hulpagenten en de ex-marinier dood verklaard door dokters die er wat van kennen. saint vincent’s kijkt immers uit op ground zero. er was niets meer aan te doen. gisteren spoot de brandweer bleecker street weer schoon. de burgemeester kwam langs. bij de pizzeria werden bloemen neergelegd. en volgende week krijgen de hulpagenten een begrafenis met “full police honours”

als je het brein van die ex-marinier op zo’n mooie iMac had aangesloten, zou er dan een foutboodschap zijn verschenen? is er bij de marine een virus in zijn software gekropen? of was hij altijd al zo en ging ook dit om een hardwareprobleem?

delen

7 weken lang had ik new york en alles wat daarbij hoorde voor mezelf alleen. nu is de tijd gekomen om te delen

delen met colette

colette is de eerste van de vier “gasten” met wie ik de komende maanden mijn kamer en andere favoriete plekjes in new york zal delen. het plekje laten zien waarvan je denkt dat die persoon het zeker en vast fantastisch zal vinden. samen koffie drinken in dat gezellige cafeetje waar je in je eentje nooit lang durft blijven zitten. met twee proberen wegwijs te raken uit de kaart. dubbel genieten van new york’s vele spectaculaire uitzichten. om beurten poseren voor de camera. en na lange dagen de plaats op het nachtkastje en de tijd in de badkamer verdelen. zo wordt new york al delend nog net dat beetje meer van mij.

delen met malcolm.

malcolm is een 8-jarig jongetje uit harlem. elke zaterdag brengt hij zijn huiswerk mee naar ihouse. ik wacht hem aan de voordeur op en samen zoeken we een rustig plekje op. de week overlopen, huiswerk overlopen, plan maken, lezen en schrijven, pauzeren, optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en delen. al delend hoop ik ook dat andere stukje new york, aan de overkant van 125th street, te leren kennen.

delen @ columbia

lange tijd werd ik er met rust gelaten. zo langzamerhand komt daar nu een einde aan. word ik aangespoord om mijn mond open te doen als een les over mijn onderwerp gaat. wordt verwacht dat ik verslag uitbreng over mijn vorderingen. word ik uitgenodigd om presentaties te geven over mijn doctoraatsonderzoek. wordt duidelijk dat ik hier in de eerste plaats ben om kennis te vergaren en die met mijn collega’s te delen. al delend word ik dan hopelijk ook wat wijzer.

delen @ ihouse

het begon met rekeningen. gezellige avondjes op restaurant met nieuwe mensen, goed eten, veel namen, studierichtingen en landen van herkomst en geharrewar bij het betalen van de rekening. daarna werden het ervaringen. een lied bij het kampvuur, een nachtelijke tocht naar een bevroren meer, een wandeling over de brooklyn bridge, een ferrytrip naar staten island, een festivalletje in central park, chinees nieuwjaar. ondertussen kwamen ook onze levensgeschiedenissen aan de beurt: geboortedorpen, familieleden en overleden dierbaren, stopgezette en vervolmaakte studies, stukgelopen en doorlopende relaties. daarna volgde het lief en het leed. verliefdheden, onzekerheden en teleurstellingen, opgebiecht bij een pintje, een glas wijn of een kop koffie. en onlangs kwamen daar onze dromen bij. vastgeroest aan de toog van de ihousepub (meestal), diep weggezakt in iemands zetel (af en toe) of leunend tegen iemands keukenkast (heel soms) delen we met elkaar onze hoop voor de toekomst, onze verwachtingen over het leven, en over degene met wie we dat leven zouden willen... delen. en al delend onstaan er waardevolle vriendschapsbanden.

na twee “luie linkjes” vond ik dan ook dat het tijd werd om dat alles met jullie te delen.

de woorden van een ander (2)

twee weken geleden begonnen mensen me te vragen naar sneeuw in new york. die er in "the city" niet lag. helaas, zei ik dan. tot vorige woensdag. toen lag er opeens sneeuw, veel sneeuw. en vond ik geen sneeuw plots helemaal niet meer helaas. in de woorden van vriendin linde: snow in new york city

de woorden van een ander

als iemand het al eens heel mooi gezegd heeft, is er geen enkele reden om dat over te doen. dus doe ik jullie vandaag een link cadeau. over het leven in ihouse, in de woorden van vriend josh: living arrangements