delen

7 weken lang had ik new york en alles wat daarbij hoorde voor mezelf alleen. nu is de tijd gekomen om te delen

delen met colette

colette is de eerste van de vier “gasten” met wie ik de komende maanden mijn kamer en andere favoriete plekjes in new york zal delen. het plekje laten zien waarvan je denkt dat die persoon het zeker en vast fantastisch zal vinden. samen koffie drinken in dat gezellige cafeetje waar je in je eentje nooit lang durft blijven zitten. met twee proberen wegwijs te raken uit de kaart. dubbel genieten van new york’s vele spectaculaire uitzichten. om beurten poseren voor de camera. en na lange dagen de plaats op het nachtkastje en de tijd in de badkamer verdelen. zo wordt new york al delend nog net dat beetje meer van mij.

delen met malcolm.

malcolm is een 8-jarig jongetje uit harlem. elke zaterdag brengt hij zijn huiswerk mee naar ihouse. ik wacht hem aan de voordeur op en samen zoeken we een rustig plekje op. de week overlopen, huiswerk overlopen, plan maken, lezen en schrijven, pauzeren, optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en delen. al delend hoop ik ook dat andere stukje new york, aan de overkant van 125th street, te leren kennen.

delen @ columbia

lange tijd werd ik er met rust gelaten. zo langzamerhand komt daar nu een einde aan. word ik aangespoord om mijn mond open te doen als een les over mijn onderwerp gaat. wordt verwacht dat ik verslag uitbreng over mijn vorderingen. word ik uitgenodigd om presentaties te geven over mijn doctoraatsonderzoek. wordt duidelijk dat ik hier in de eerste plaats ben om kennis te vergaren en die met mijn collega’s te delen. al delend word ik dan hopelijk ook wat wijzer.

delen @ ihouse

het begon met rekeningen. gezellige avondjes op restaurant met nieuwe mensen, goed eten, veel namen, studierichtingen en landen van herkomst en geharrewar bij het betalen van de rekening. daarna werden het ervaringen. een lied bij het kampvuur, een nachtelijke tocht naar een bevroren meer, een wandeling over de brooklyn bridge, een ferrytrip naar staten island, een festivalletje in central park, chinees nieuwjaar. ondertussen kwamen ook onze levensgeschiedenissen aan de beurt: geboortedorpen, familieleden en overleden dierbaren, stopgezette en vervolmaakte studies, stukgelopen en doorlopende relaties. daarna volgde het lief en het leed. verliefdheden, onzekerheden en teleurstellingen, opgebiecht bij een pintje, een glas wijn of een kop koffie. en onlangs kwamen daar onze dromen bij. vastgeroest aan de toog van de ihousepub (meestal), diep weggezakt in iemands zetel (af en toe) of leunend tegen iemands keukenkast (heel soms) delen we met elkaar onze hoop voor de toekomst, onze verwachtingen over het leven, en over degene met wie we dat leven zouden willen... delen. en al delend onstaan er waardevolle vriendschapsbanden.

na twee “luie linkjes” vond ik dan ook dat het tijd werd om dat alles met jullie te delen.

de woorden van een ander (2)

twee weken geleden begonnen mensen me te vragen naar sneeuw in new york. die er in "the city" niet lag. helaas, zei ik dan. tot vorige woensdag. toen lag er opeens sneeuw, veel sneeuw. en vond ik geen sneeuw plots helemaal niet meer helaas. in de woorden van vriendin linde: snow in new york city

de woorden van een ander

als iemand het al eens heel mooi gezegd heeft, is er geen enkele reden om dat over te doen. dus doe ik jullie vandaag een link cadeau. over het leven in ihouse, in de woorden van vriend josh: living arrangements

er tussen in, en in het midden

ik zit overal tussen in, zeg ik. tussen de databank hier, waar ik aan kan maar niet in mag, en de databank daar, waar ik in mag, maar niet aan kan. tussen het ene centrum, bij filosofen en politicologen, en het andere instituut, bij de juristen – en maar heen en weer. tussen statuten, half student half visiting scholar – en maar uitleggen, aan al die bureaucraten, hoe dat nu precies zit. maar vooral: tussen de gangbare leeftijden – hier in huis en aan de universiteit. geen begin-twintiger meer, zoals de vele graduate students, hard aan het werk, vol van het leven, single of in een prille relatie, zoekend en benieuwd naar hun plek in de wereld. maar ook lang geen eind-dertiger, zoals de meeste visiting scholars, nog steeds hard aan het werk, het leven ondertussen gezien, al lang single of getrouwd met kinderen (en bijgevolg maar heel kort hier), comfortabel op hun plek in de wereld. en ik er tussen in, soms comfortabeler bij de één, soms liever in het gezelschap van de ander. er tussen in en soms een beetje alleen.

dat mag ik niet zeggen, zegt hij, er tussen in. want iedereen is tussen in. want ik heb mijn eigen plek. daar moet ik van uit gaan. ik in het midden. fier zijn op mezelf.

in het midden van wat?

in het midden van nergens. daar stuurden ze ons met een gele schoolbus naartoe. vijfendertig vijfentwintigjarigen, vijf vijfendertigjarigen en ik. “community weekend” heet dat. met zijn vijven een kamer delen, het ijs breken, kennismaken, groepsgevoel kweken, onnozele spelletjes spelen, het hoofdgerecht weggooien en twee desserts eten, kou lijden, vuurtje stoken en veel te weinig slapen. eenenveertig “gelukkigen” – het weekend was immers gratis en de plaatsen werden verloot – kan je trots zijn op het lot?

in het midden van de nacht in het midden van nergens marshmallows en stukjes pizza roosteren in het kampvuur, omringd door mensen van alle continenten. bizarre vaststelling voor ons allemaal, noord amerika, latijns amerika, europa, azië, afrika en oceanie. jammer dat er niemand een pluchen pinguin bij had. maar we waren er allemaal wel een beetje fier op.

in het midden van de Atlantische oceaan. het lijkt alsof jouw accent daar vandaan komt, zei iemand aan dat kampvuur. dat krijg je dan als je engels leert van een ierse, ooit verslaafd was aan een australische tv-serie, het brits accent er op de middelbare school ingedrild werd en aan de unief bevriend raakte met een canadees en dan een half jaar in amerika gaat wonen. a mid-atlantic accent. kan je trots zijn op iets waar je nog nooit van gehoord had?

in het midden van het bos, in het midden van die nacht, in het midden van nergens stond ik met een vijfentwintigjarige en een vijfendertigjarige te kijken naar het betoverde, bevroren meer.

we werden er stil van.

tussen twee vrienden wandelde ik daarna in stilte naar huis.